Τελικά όλα είναι θέμα τακτικής και προετοιμασίας; Ίσως. Μάλλον. Σίγουρα.
Η Ελλάδα το 2004 σήκωσε στο ποδόσφαιρο την κούπα του Πρωταθλητή Ευρώπης και έστειλε στα ουράνια ένα ολόκληρο Έθνος!
Θυμάμαι το τελευταίο παιχνίδι της Εθνικής Ελλάδος με την Αγγλία στο Old Trafford τον Οκτώβριο του 2001. Ήταν για τα προκριματικά του Μουντιάλ (δεν περνούσαμε) που θα γινόταν στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νοτίου Κορέας το 2002. Οι παίκτες μας πραγματοποίησαν εμφάνιση-όνειρο με σκορ 2-2. Τα ελληνικά γκολ οι Άγγελος Χαριστέας και Ντέμης Νικολαϊδης. Ο προπονητής των Άγγλων Σβεν Γκόραν Έρικσον κοιτούσε αποσβολωμένος (μα τι κάνουν οι Έλληνες;). Ήταν ήδη στο τιμόνι ο Γερμανός Ότο Ρεχάγκελ…Ανέλαβε την Εθνική μας ένα μήνα πριν, στις 5 Σεπτεμβρίου του 2001. Το στήσιμο και η απόδοση της ομάδας έδειξε στους Βρετανούς ότι ο Herr Otto δεν αστειεύεται. Η παρέα του Μπέκαμ (ασύλληπτο γκολ-φάουλ έξω από την μεγάλη περιοχή) στις καθυστερήσεις πήρε την απευθείας πρόκριση για το Mundial. Η ελληνική ομάδα υποσχόταν πολλά…
Επόμενο βήμα το Euro της Πορτογαλίας. Η Ελλάδα άρχισε να μπαίνει πάλι στο παιχνίδι της πρόκρισης με την νίκη απέναντι στην Ισπανία στη Σαραγόσα. 7 Ιουνίου του 2003 ο Στέλιος Γιαννακόπουλος σημείωνε στο 43′ το νικητήριο γκολ. Ομάδα από μέταλο η Εθνική μας; O Coach Rehhagel έδινε το σύνθημα: Παλεύουμε.
Και φτάνουμε στις 11 Οκτωβρίου του 2003. Πρόκριση στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού της Πορτογαλίας. Μετά από 24 χρόνια. Ο Ζήσης Βρύζας κέρδισε το πέναλτι στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στο 67′. Ο Βασίλης Τσάρτας αναλαμβάνει την εκτέλεση. Η μπάλα μέσα στα δίχτυα. Ελλάδα – Βόρειος Ιρλανδία 1 -0 και το πάρτυ ξεκινά! Με έξι συνεχόμενες νίκες στον όμιλο, φεύγουμε για Euro! Πάμε Εuro!
Ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια, κατά τη γνώμη μου, ήταν και το τελευταίο φιλικό της Ελλάδας με την Ολλανδία στις 28 Απριλίου του 2004. Ήττα με 4-0. Αυτό είναι. Αρχίσαμε. Δεν έπεισε η Εθνική και τα γνωστά…Οι Έλληνες για Τουρισμό στην Πορτογαλία. Ξεγραμμένοι. Το καλύτερο αποτέλεσμα που θα μπορούσε να συμβεί. Δεν σε υπολογίζουν. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και στη ζωή. Πηγαίνεις και κάνεις την έκπληξη.
12 Ιουνίου του 2004 πρεμιέρα με τους Πορτογάλους στο Dragao. Νίκη για την επίσημη αγαπημένη με σκορ 1-2. Πολλοί, μεταξύ των οποίων κι εγώ, είχαμε προβλέψει την νίκη αυτή. Αλλά μέχρι εκεί. Τη συνέχεια δεν την φανταζόμασταν. Οι παίκτες μας το πίστευαν. Είχε ήδη περάσει την επιτυχημένη συνταγή ο Ρεχάγκελ. Πρέπει να αγωνιζόμαστε και να παίζουμε σαν νικητές. Μετά το πρώτο γκολ του Γιώργου Καραγκούνη, η ομάδα το πίστευε ακόμα περισσότερο. Ο Άγγελος Μπασινάς έκανε το 0-2 και το όνειρο άρχιζε…
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Πρέπει να πούμε ότι ήταν η πρώτη φορά σε Ευρωπαϊκό που το ζευγάρι της πρεμιέρας φτάνει και στον τελικό. Η διοργανώτρια χώρα το χάνει μέσα στην πατρίδα της. Στη συνέχεια ( 10/07/2016), φέτος δηλαδή, το κατάφερε και η Πορτογαλία απέναντι στους Γάλλους. Τους Γάλλους τους οποίους κερδίσαμε στην προημιτελική φάση. Η μεγάλη Γαλλία του Zinedine Zidane.
Η κάτοχος του τροπαίου το 2000. Σέντρα από τον Θοδωρή Ζαγοράκη (ίσως η μεγαλύτερη απόδοση της ζωής του σε όλο το τουρνουά, ήταν και ΜVP του τελικού) και καρφωτή κεφαλιά από τον Άγγελο Χαριστέα στο παράθυρο του Φαμπιάν Μπαρτέζ. Η απόδοση του Ντέμη Νικολαϊδη ήταν επίσης φοβερή. Φοιτητής τότε στη Λάρισα (θυμάμαι) η στιγμή ήταν μαγική. Αξέχαστες στιγμές για όλη την Ελλάδα.
Ο ημιτελικός με την Τσεχία έφερε τα πάνω κάτω. Τραϊανός Δέλλας από το πόδι του Βασίλη και η Ελλάδα στον τελικό. Μία δυνατή ομάδα χτίζεται πάντα από τον τερματοφύλακα. Ο κέρβερος Αντώνης Νικοπολίδης ήταν εκεί. Έπιασε τα απίστευτα και κράτησε στα δύσκολα. Όλοι οι παίκτες. Γιώργος Σεϊταρίδης, τρομερή ταχύτητα κέρδισε και το πέναλτι από τον Κριστιάνο Ρονάλντο στην πρώτη αγωνιστική.
Κώστας Κατσουράνης & Μιχάλης Καψής »βράχοι» στην άμυνα. Τάκης Φύσσας, ακούραστος. Δημήτρης Παπαδόπουλος και Στέλιος Βενετίδης όσο αγωνίστηκαν πρόσφεραν τα μέγιστα. Στην ομάδα οι Nίκος Νταμπίζας, Κώστας Χαλκιάς, Φάνης Κατεργιαννάκης, Παντελής Καφές, Γιάννης Γκούμας και Γιώργος Γεωργιάδης (Με την Ισπανία ήταν δύσκολα και με την Ρωσία καρδιοχτυπήσαμε).
Όταν υπάρχει πλάνο και θέληση καταφέρνεις τα πάντα. Όταν υπάρχει πίστη. Όταν είσαι ομάδα. Όταν έχεις προπονητή. Otto σε ευχαριστούμε για όλα…
4 Ιουλίου 2004, Λισαβόνα.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο στα 18 του δάκρυσε μέσα στο σπίτι του.
12 χρόνια μετά το σήκωσε μέσα στην Γαλλία.
Τραυματισμένος έδινε το σύνθημα από τον πάγκο. Μαζί με τον Φερντάντο Σάντος.
Τα δάκρυα αυτή τη φορά ήταν από χαρά.
Το 2004 ο Θοδωρής Ζαγοράκης κερδίζει τον Λουίς Φίγκο.
Ο Ότο Ρεχάγκελ τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή Φελίπε Σκολάρι.
Τελικός Νικητής: Το Ποδόσφαιρο.
Σχόλιο στην καθημερινότητα 